Waterfall

Million little parts of heavy stress laying on my shoulders waiting to fall off and start their own way into, well, nothing I guess. It is just so enoying to know how much is waiting for me to be completed. Like a rain cloud slowly coming towards me just to pour the rain over my head and making my hair all wet and fuzzy. And as my hair turns fuzzy, I know I will be losing my way and clear sight. I must have a void in this daily thing to escape, not just a little bit, but really turn free. Even if it is just for a month. Maybe a month is excactly the right amount of time to recover and let this start all over again.

A place where there can't be any insecurity or doubt, just because there is only space. Space for me to walk, to dance, to love. Putting full effort in all I do and not giving every piece just a fragment of effort because there is no time and soul to more than that is present.

I wish it was that time. I feel a waterfall coming to crash into the rocks beneath me, carrying all kinds of things, maybe things I don't need, maybe things that àre of importance for me. I don't know. I can't see the future, but I sure want to control it. If only it were possible. If only I could.

A few notes hitting right strings, they could make everything looser, shake up reality into a new reality. Old things become new, new things are getting old.

I'm so glad I have you. You are my torch. One that fiercely burns throughout all darkness, but needs to be fueled to stay so. I will collect all my power to keep fueling this fire, for it is everything to me. And I know you know this. Because it is the same for you.

That's why we are.

That's why we will be, and stay forever in this mixture of dreams.

But always in the warmth.

Vrijdagse

'Peer, waar zijn je lurfjes? Want dan ga ik die zo pakken'

Dat hoorde ik net in de Hema.

Twosome

Waarom cola drinken uit een cola fles moeilijker is

Op de teller van dingen staat nu nummer 3. Zo van BWAM. Hoi.

Logisch dat ik daar wel een beetje van schrik, dan weet ik even niet of ik wel goed gekozen heb, of ik uberhaupt gekozen heb of dat het eigenlijk wel echt zo is in the first place.
Maarja, je hebt zeg maar drie soorten blikken.
- ik wil me shenkie in je steken
- waarom ben ik aan het smelten
- gevuld met tomatensoep

In dit geval is het een beetje van alles. Soms kan eten belangrijk zijn voor een man.
En dan lijkt het soms zo vreemd dat iemand zo gedrogeerd kan zijn door iemand. Langzaam vallen dingen je ineeens op, zie je de sterretjes in de ogen en de zachtheid in de suffigheid en toch wat orginele en unieke, interressante trekjes. Dus laat de brandstof en fakkels maar komen, en zet me in de smelt!

Volgensmij ben ik er klaar voor.

Een nieuwe realisatie dat een ander doel in mijn leven ook reeds bereikt is. Dat ik weet wie en waar ik ben en dingen om mij heen zo zijn gekomen dat ze werkelijk voor iets staan en bij me passen. Daar was een gestoorde jongen en het opnieuw maken van een studie opdracht voor nodig om me te realiseren hoe ik het wil. En da kom je erachter dat je het al zo ongeveer hebt.

Dat door kleine stomme dingen die ik leuk vind, ik heb gevoel krijg dat ik al die wilde dromen die ik heb gehad kan bereiken in mijn leven, ze waar maken en nog meer van dat clichématige praat waar ik zo'n hekel aan heb. Maar als nog, zoals ik achter kwam bij VV, nonchalantie is het werkelijke heroïsme.

Mensen die vet tof doen dat ze iets goed kunnen of dat ze vinden dat ze vet tof zijn, of heel stoer gaan doen, dat is gewoon suf. Het feit dat je iets doet omdat je het gewoon graag doet of wilt kunnen zonder bepaalde regels en stoere truukjes in je achterhoofd te houden, maar gewoon lak hebben aan alles waar van je zin hebt om lak aan te hebben of belachelijk te maken of weet ik veel, daar heb ik respect voor. Je eigen maken tussen de lullo's. Al ben je dan soms zelf een lullo, maar als het je niets kan schelen, vind ik dat je een lullo mag zijn.

Ik ben misschien ook wel een lullo. En ik hecht lekker waarde aan smaak en stijl, en dat zeg ik gewoon ookal kunnen sommige mensen dat misschien dom vinden. Ik geef er geen kloot om. Geluk begint bij je eigen lullo. Daar moet je soms wel wat hekken voor bespringen, leerde een blauw schaapje mij, voor je er bent, maar uiteindelijk baad je je in verzadigdheid en uitstraling. Iedereen zou dat eigenlijk voor zichzelf over moeten hebben.

Dus bij deze bind ik mij voor een derde keer en behoud ik alles wat ik niet kwijt mag raken. Alle lessen die ik heb moeten aanleren door deels mijn eigen blindheid en alle eigenheden die mij lief zijn. Deze keer zal ik als the statue of liberty blijven staan al roest ik er groen door. Ik sta er dan in ieder geval nog wel. En dat wil ik graag wederzijds houden. Want deze verdient dat zeker.

Delirium

Jup. De vage waas als je wakker wordt. Terug fietsen, brak hoofd, douchen (!)

Herkenbaar, is het niet. Maar vooral gek als het bekende het onbekende wordt, waardoor je dus een week lang 'hèèèè?' denkt. Ja, de hè zoals martin het zou zeggen. Weetje wat, accepteer het gewoon, deze dingen gebeuren, en ook wel vaker ja. Dat komt gewoon in het boekje en dan is het grappig. Giebelen met Jojo, terwijl het toch intrigerend is.

Wat zijn we toch vreselijk gestoord allemaal.

I can't walk the line, I can't see the time

Pants and sweats

Gek, de manier waarop wij naar mensen kijken. Al wil je het niet toegeven, toch denken we bij sommige mensen dat ze zielig zijn. Niet omdat we ze kennen, of omdat ze het uitschreeuwen van ellende, maar juist omdat de blik in de ogen voor mijn gevoel al genoeg laat zien. Toch weet je niet of ze dat zijn, ellendig dus, en of er dan ook daadwerkelijk droefheid in het leven speelt. Maar mijn gedachten dwalen vaak af naar plekken die de verhalen vertellen over mensen die de beste tijd van hun leven al hebben gehad, ook terwijl ze soms pas in hun 20e levensjaar zijn beland. Stiekem en schaamtevol zijn deze gedachten, maar onvermijdelijk tegelijk.

Is het dan niet dat iedereen dan misschien een onverteld verhaal met zich meesleept? Misschien ben ik wel een arrogante, zogenaamd overdadig neppe en bitcherige hoer voor de langs fietsende medemens. Of juist iemand die er uitziet alsof ze wel een knuffel en wat chocomelk kan gebruiken. Die mensen zullen nooit weten hoe mijn dagelijks bestaan werkelijk rolt, afgezien van de mensen die ik daarna per toeval alsnog leer kennen.
Is het belangrijk? Absoluut niet. Maar wel grappig om over na te denken.

Bij sommige mensen binnen mijn kennismensenkring weet ik ook nog niet helemaal wat er speelt. Een globale indruk is er bij mij achtergelaten, maar echte diepgang moet nog plaatsvinden. Ik doe dan bij de meeste graag mijn best om achter die diepere lagen te komen, maar er zijn mensen die het wel erg moeilijk maken. Die gooien maar met boomstammen en verkeersborden-voor-wegwerkzaamheden. Naar mijn hoofd ja. Maar wel subtiel. Zodat ik denk dat het echt een boom is die is omgewaait waardoor er geen verkeer meer kan rijden. Terwijl er eigenlijk niets aan de hand is. Het blokkeren van de weg noemen wij dat. Maar wel moet ik toegeven dat die bomen dan misschien toch aanwezig kunnen zijn op het wegdek, aangezien de diepgang nog niet is onthult, dus zal dat voorlopig nog een mysterie blijven.

Vandaag was ik overigens weer in Den Haag. De stad die mij de vorige keer verwelkomde met:
- 2 uur lang ronddwalen voor niets,
- regen/miezurt
- bier voor 2.30 terwijl ik geen geld had
- bezoek langs de EHBO in het ziekenhuis
- autobreuk + tomtom gestolen uit twingo Verwijs
- wachten om aangifte te doen en erachter komen dat dat niet meer kan
- om dan vervolgens rond half 8 's ochtend maar weer anderhalf uur richting maarssen te rijden.

Deze ervaring was beter.

Leuke mensen, leuk bandje, energie (op het podium dan, mijn hoofd was in een nogal suffe status) en lichtelijke humor toch wel een beetje alom. Oja, een quarterpounder was er ook. Nu niet meer.

Van zulke mensen krijg je inspiratie weer anders naar dingen te kijken en muziek te willen schrijven. Ook een inspiratie om een show weg te geven op het podium. Dat zal bij mij deze vrijdag plaatsvinden in een of ander theater in wijk bij duurstede. 5 Eigen nummers, 3 covers. Hopelijk knallen.

Toch moet de satisfaction van mijn eigen muziekale ontwikkeling nog even klaarkomen. Ik heb nog niet bereikt wat ik wil. Maar ik begin wel steeds beter te zien waar ik heen moet. Zo zit dat ook in de kunstacademie wereld. Je moet in feite een makkelijke manier vinden om het jezelf moeilijk te maken. Alleen dan kun je jezelf werkelijk laten groeien en challengen. Dat lijkt mij ten minste, aangezien een moeilijke manier vinden om het mezelf moeilijk te maken alleen maar zorgt voor het vinden van helemaal niets, of juist de uitweg naar iets veiligs en bekends omdat je toch nergens meer heen kan. Het is als een jungle waa rje met je dingest mes doorheen loopt, de juiste lianen weg te hakkuh. Maar dan wel als een mens wat graag de spanning van de wilde natuur opzoekt. Niet dat ik zo ben, maar metaforen zijn er om bedacht te worden. En soms zijn ze een beetje stom. Net als leggins die af blijven zakken, niet omdat ze te groot zijn ofzo, maar omdat ze het gewoon wel eens doen.

Ik heb ook het plan om voor mezelf een projectje op te starten. Ik ben al bezig met het verzamelen van zoveel mogelijk verschillende (foto)lijstjes (voor goedkoop natuurlijk, ik blijf wel een budgetbitch) en voor daarin dan samenhangende beelden te maken. Heel simpel met inkt en ecoline. Dat is leuk omdat de inhoud dan samenhangend is en de lijstjes zo verschillend van elkander. Dan is het dus omgedraait met 'normaal', dat je 3 bruine lijstjes hebt met verschillende fototjes. Nu heb je dus dezelfde soort plaatjes met verschillende lijstjes. alsof de lijstjes de fotos zijn.

Je ziet de gloeilampjes al de nachthemel vullen. Zoveel te doen, zo weinig tijd om het te verwerkelijken. Gelukkig genoeg ambitie.

En hopelijk ook slaap, die ik nu maar eens op ga zoeken.

3:28, zondag.