maandag 28 december 2009
Waarom cola drinken uit een cola fles moeilijker is
Op de teller van dingen staat nu nummer 3. Zo van BWAM. Hoi.
Logisch dat ik daar wel een beetje van schrik, dan weet ik even niet of ik wel goed gekozen heb, of ik uberhaupt gekozen heb of dat het eigenlijk wel echt zo is in the first place.
Maarja, je hebt zeg maar drie soorten blikken.
- ik wil me shenkie in je steken
- waarom ben ik aan het smelten
- gevuld met tomatensoep
In dit geval is het een beetje van alles. Soms kan eten belangrijk zijn voor een man.
En dan lijkt het soms zo vreemd dat iemand zo gedrogeerd kan zijn door iemand. Langzaam vallen dingen je ineeens op, zie je de sterretjes in de ogen en de zachtheid in de suffigheid en toch wat orginele en unieke, interressante trekjes. Dus laat de brandstof en fakkels maar komen, en zet me in de smelt!
Volgensmij ben ik er klaar voor.
Een nieuwe realisatie dat een ander doel in mijn leven ook reeds bereikt is. Dat ik weet wie en waar ik ben en dingen om mij heen zo zijn gekomen dat ze werkelijk voor iets staan en bij me passen. Daar was een gestoorde jongen en het opnieuw maken van een studie opdracht voor nodig om me te realiseren hoe ik het wil. En da kom je erachter dat je het al zo ongeveer hebt.
Dat door kleine stomme dingen die ik leuk vind, ik heb gevoel krijg dat ik al die wilde dromen die ik heb gehad kan bereiken in mijn leven, ze waar maken en nog meer van dat clichématige praat waar ik zo'n hekel aan heb. Maar als nog, zoals ik achter kwam bij VV, nonchalantie is het werkelijke heroïsme.
Mensen die vet tof doen dat ze iets goed kunnen of dat ze vinden dat ze vet tof zijn, of heel stoer gaan doen, dat is gewoon suf. Het feit dat je iets doet omdat je het gewoon graag doet of wilt kunnen zonder bepaalde regels en stoere truukjes in je achterhoofd te houden, maar gewoon lak hebben aan alles waar van je zin hebt om lak aan te hebben of belachelijk te maken of weet ik veel, daar heb ik respect voor. Je eigen maken tussen de lullo's. Al ben je dan soms zelf een lullo, maar als het je niets kan schelen, vind ik dat je een lullo mag zijn.
Ik ben misschien ook wel een lullo. En ik hecht lekker waarde aan smaak en stijl, en dat zeg ik gewoon ookal kunnen sommige mensen dat misschien dom vinden. Ik geef er geen kloot om. Geluk begint bij je eigen lullo. Daar moet je soms wel wat hekken voor bespringen, leerde een blauw schaapje mij, voor je er bent, maar uiteindelijk baad je je in verzadigdheid en uitstraling. Iedereen zou dat eigenlijk voor zichzelf over moeten hebben.
Dus bij deze bind ik mij voor een derde keer en behoud ik alles wat ik niet kwijt mag raken. Alle lessen die ik heb moeten aanleren door deels mijn eigen blindheid en alle eigenheden die mij lief zijn. Deze keer zal ik als the statue of liberty blijven staan al roest ik er groen door. Ik sta er dan in ieder geval nog wel. En dat wil ik graag wederzijds houden. Want deze verdient dat zeker.
Logisch dat ik daar wel een beetje van schrik, dan weet ik even niet of ik wel goed gekozen heb, of ik uberhaupt gekozen heb of dat het eigenlijk wel echt zo is in the first place.
Maarja, je hebt zeg maar drie soorten blikken.
- ik wil me shenkie in je steken
- waarom ben ik aan het smelten
- gevuld met tomatensoep
In dit geval is het een beetje van alles. Soms kan eten belangrijk zijn voor een man.
En dan lijkt het soms zo vreemd dat iemand zo gedrogeerd kan zijn door iemand. Langzaam vallen dingen je ineeens op, zie je de sterretjes in de ogen en de zachtheid in de suffigheid en toch wat orginele en unieke, interressante trekjes. Dus laat de brandstof en fakkels maar komen, en zet me in de smelt!
Volgensmij ben ik er klaar voor.
Een nieuwe realisatie dat een ander doel in mijn leven ook reeds bereikt is. Dat ik weet wie en waar ik ben en dingen om mij heen zo zijn gekomen dat ze werkelijk voor iets staan en bij me passen. Daar was een gestoorde jongen en het opnieuw maken van een studie opdracht voor nodig om me te realiseren hoe ik het wil. En da kom je erachter dat je het al zo ongeveer hebt.
Dat door kleine stomme dingen die ik leuk vind, ik heb gevoel krijg dat ik al die wilde dromen die ik heb gehad kan bereiken in mijn leven, ze waar maken en nog meer van dat clichématige praat waar ik zo'n hekel aan heb. Maar als nog, zoals ik achter kwam bij VV, nonchalantie is het werkelijke heroïsme.
Mensen die vet tof doen dat ze iets goed kunnen of dat ze vinden dat ze vet tof zijn, of heel stoer gaan doen, dat is gewoon suf. Het feit dat je iets doet omdat je het gewoon graag doet of wilt kunnen zonder bepaalde regels en stoere truukjes in je achterhoofd te houden, maar gewoon lak hebben aan alles waar van je zin hebt om lak aan te hebben of belachelijk te maken of weet ik veel, daar heb ik respect voor. Je eigen maken tussen de lullo's. Al ben je dan soms zelf een lullo, maar als het je niets kan schelen, vind ik dat je een lullo mag zijn.
Ik ben misschien ook wel een lullo. En ik hecht lekker waarde aan smaak en stijl, en dat zeg ik gewoon ookal kunnen sommige mensen dat misschien dom vinden. Ik geef er geen kloot om. Geluk begint bij je eigen lullo. Daar moet je soms wel wat hekken voor bespringen, leerde een blauw schaapje mij, voor je er bent, maar uiteindelijk baad je je in verzadigdheid en uitstraling. Iedereen zou dat eigenlijk voor zichzelf over moeten hebben.
Dus bij deze bind ik mij voor een derde keer en behoud ik alles wat ik niet kwijt mag raken. Alle lessen die ik heb moeten aanleren door deels mijn eigen blindheid en alle eigenheden die mij lief zijn. Deze keer zal ik als the statue of liberty blijven staan al roest ik er groen door. Ik sta er dan in ieder geval nog wel. En dat wil ik graag wederzijds houden. Want deze verdient dat zeker.
dinsdag 24 november 2009
Delirium
Jup. De vage waas als je wakker wordt. Terug fietsen, brak hoofd, douchen (!)
Herkenbaar, is het niet. Maar vooral gek als het bekende het onbekende wordt, waardoor je dus een week lang 'hèèèè?' denkt. Ja, de hè zoals martin het zou zeggen. Weetje wat, accepteer het gewoon, deze dingen gebeuren, en ook wel vaker ja. Dat komt gewoon in het boekje en dan is het grappig. Giebelen met Jojo, terwijl het toch intrigerend is.
Wat zijn we toch vreselijk gestoord allemaal.
Herkenbaar, is het niet. Maar vooral gek als het bekende het onbekende wordt, waardoor je dus een week lang 'hèèèè?' denkt. Ja, de hè zoals martin het zou zeggen. Weetje wat, accepteer het gewoon, deze dingen gebeuren, en ook wel vaker ja. Dat komt gewoon in het boekje en dan is het grappig. Giebelen met Jojo, terwijl het toch intrigerend is.
Wat zijn we toch vreselijk gestoord allemaal.
zaterdag 14 november 2009
Pants and sweats
Gek, de manier waarop wij naar mensen kijken. Al wil je het niet toegeven, toch denken we bij sommige mensen dat ze zielig zijn. Niet omdat we ze kennen, of omdat ze het uitschreeuwen van ellende, maar juist omdat de blik in de ogen voor mijn gevoel al genoeg laat zien. Toch weet je niet of ze dat zijn, ellendig dus, en of er dan ook daadwerkelijk droefheid in het leven speelt. Maar mijn gedachten dwalen vaak af naar plekken die de verhalen vertellen over mensen die de beste tijd van hun leven al hebben gehad, ook terwijl ze soms pas in hun 20e levensjaar zijn beland. Stiekem en schaamtevol zijn deze gedachten, maar onvermijdelijk tegelijk.
Is het dan niet dat iedereen dan misschien een onverteld verhaal met zich meesleept? Misschien ben ik wel een arrogante, zogenaamd overdadig neppe en bitcherige hoer voor de langs fietsende medemens. Of juist iemand die er uitziet alsof ze wel een knuffel en wat chocomelk kan gebruiken. Die mensen zullen nooit weten hoe mijn dagelijks bestaan werkelijk rolt, afgezien van de mensen die ik daarna per toeval alsnog leer kennen.
Is het belangrijk? Absoluut niet. Maar wel grappig om over na te denken.
Bij sommige mensen binnen mijn kennismensenkring weet ik ook nog niet helemaal wat er speelt. Een globale indruk is er bij mij achtergelaten, maar echte diepgang moet nog plaatsvinden. Ik doe dan bij de meeste graag mijn best om achter die diepere lagen te komen, maar er zijn mensen die het wel erg moeilijk maken. Die gooien maar met boomstammen en verkeersborden-voor-wegwerkzaamheden. Naar mijn hoofd ja. Maar wel subtiel. Zodat ik denk dat het echt een boom is die is omgewaait waardoor er geen verkeer meer kan rijden. Terwijl er eigenlijk niets aan de hand is. Het blokkeren van de weg noemen wij dat. Maar wel moet ik toegeven dat die bomen dan misschien toch aanwezig kunnen zijn op het wegdek, aangezien de diepgang nog niet is onthult, dus zal dat voorlopig nog een mysterie blijven.
Vandaag was ik overigens weer in Den Haag. De stad die mij de vorige keer verwelkomde met:
- 2 uur lang ronddwalen voor niets,
- regen/miezurt
- bier voor 2.30 terwijl ik geen geld had
- bezoek langs de EHBO in het ziekenhuis
- autobreuk + tomtom gestolen uit twingo Verwijs
- wachten om aangifte te doen en erachter komen dat dat niet meer kan
- om dan vervolgens rond half 8 's ochtend maar weer anderhalf uur richting maarssen te rijden.
Deze ervaring was beter.
Leuke mensen, leuk bandje, energie (op het podium dan, mijn hoofd was in een nogal suffe status) en lichtelijke humor toch wel een beetje alom. Oja, een quarterpounder was er ook. Nu niet meer.
Van zulke mensen krijg je inspiratie weer anders naar dingen te kijken en muziek te willen schrijven. Ook een inspiratie om een show weg te geven op het podium. Dat zal bij mij deze vrijdag plaatsvinden in een of ander theater in wijk bij duurstede. 5 Eigen nummers, 3 covers. Hopelijk knallen.
Toch moet de satisfaction van mijn eigen muziekale ontwikkeling nog even klaarkomen. Ik heb nog niet bereikt wat ik wil. Maar ik begin wel steeds beter te zien waar ik heen moet. Zo zit dat ook in de kunstacademie wereld. Je moet in feite een makkelijke manier vinden om het jezelf moeilijk te maken. Alleen dan kun je jezelf werkelijk laten groeien en challengen. Dat lijkt mij ten minste, aangezien een moeilijke manier vinden om het mezelf moeilijk te maken alleen maar zorgt voor het vinden van helemaal niets, of juist de uitweg naar iets veiligs en bekends omdat je toch nergens meer heen kan. Het is als een jungle waa rje met je dingest mes doorheen loopt, de juiste lianen weg te hakkuh. Maar dan wel als een mens wat graag de spanning van de wilde natuur opzoekt. Niet dat ik zo ben, maar metaforen zijn er om bedacht te worden. En soms zijn ze een beetje stom. Net als leggins die af blijven zakken, niet omdat ze te groot zijn ofzo, maar omdat ze het gewoon wel eens doen.
Ik heb ook het plan om voor mezelf een projectje op te starten. Ik ben al bezig met het verzamelen van zoveel mogelijk verschillende (foto)lijstjes (voor goedkoop natuurlijk, ik blijf wel een budgetbitch) en voor daarin dan samenhangende beelden te maken. Heel simpel met inkt en ecoline. Dat is leuk omdat de inhoud dan samenhangend is en de lijstjes zo verschillend van elkander. Dan is het dus omgedraait met 'normaal', dat je 3 bruine lijstjes hebt met verschillende fototjes. Nu heb je dus dezelfde soort plaatjes met verschillende lijstjes. alsof de lijstjes de fotos zijn.
Je ziet de gloeilampjes al de nachthemel vullen. Zoveel te doen, zo weinig tijd om het te verwerkelijken. Gelukkig genoeg ambitie.
En hopelijk ook slaap, die ik nu maar eens op ga zoeken.
3:28, zondag.
Is het dan niet dat iedereen dan misschien een onverteld verhaal met zich meesleept? Misschien ben ik wel een arrogante, zogenaamd overdadig neppe en bitcherige hoer voor de langs fietsende medemens. Of juist iemand die er uitziet alsof ze wel een knuffel en wat chocomelk kan gebruiken. Die mensen zullen nooit weten hoe mijn dagelijks bestaan werkelijk rolt, afgezien van de mensen die ik daarna per toeval alsnog leer kennen.
Is het belangrijk? Absoluut niet. Maar wel grappig om over na te denken.
Bij sommige mensen binnen mijn kennismensenkring weet ik ook nog niet helemaal wat er speelt. Een globale indruk is er bij mij achtergelaten, maar echte diepgang moet nog plaatsvinden. Ik doe dan bij de meeste graag mijn best om achter die diepere lagen te komen, maar er zijn mensen die het wel erg moeilijk maken. Die gooien maar met boomstammen en verkeersborden-voor-wegwerkzaamheden. Naar mijn hoofd ja. Maar wel subtiel. Zodat ik denk dat het echt een boom is die is omgewaait waardoor er geen verkeer meer kan rijden. Terwijl er eigenlijk niets aan de hand is. Het blokkeren van de weg noemen wij dat. Maar wel moet ik toegeven dat die bomen dan misschien toch aanwezig kunnen zijn op het wegdek, aangezien de diepgang nog niet is onthult, dus zal dat voorlopig nog een mysterie blijven.
Vandaag was ik overigens weer in Den Haag. De stad die mij de vorige keer verwelkomde met:
- 2 uur lang ronddwalen voor niets,
- regen/miezurt
- bier voor 2.30 terwijl ik geen geld had
- bezoek langs de EHBO in het ziekenhuis
- autobreuk + tomtom gestolen uit twingo Verwijs
- wachten om aangifte te doen en erachter komen dat dat niet meer kan
- om dan vervolgens rond half 8 's ochtend maar weer anderhalf uur richting maarssen te rijden.
Deze ervaring was beter.
Leuke mensen, leuk bandje, energie (op het podium dan, mijn hoofd was in een nogal suffe status) en lichtelijke humor toch wel een beetje alom. Oja, een quarterpounder was er ook. Nu niet meer.
Van zulke mensen krijg je inspiratie weer anders naar dingen te kijken en muziek te willen schrijven. Ook een inspiratie om een show weg te geven op het podium. Dat zal bij mij deze vrijdag plaatsvinden in een of ander theater in wijk bij duurstede. 5 Eigen nummers, 3 covers. Hopelijk knallen.
Toch moet de satisfaction van mijn eigen muziekale ontwikkeling nog even klaarkomen. Ik heb nog niet bereikt wat ik wil. Maar ik begin wel steeds beter te zien waar ik heen moet. Zo zit dat ook in de kunstacademie wereld. Je moet in feite een makkelijke manier vinden om het jezelf moeilijk te maken. Alleen dan kun je jezelf werkelijk laten groeien en challengen. Dat lijkt mij ten minste, aangezien een moeilijke manier vinden om het mezelf moeilijk te maken alleen maar zorgt voor het vinden van helemaal niets, of juist de uitweg naar iets veiligs en bekends omdat je toch nergens meer heen kan. Het is als een jungle waa rje met je dingest mes doorheen loopt, de juiste lianen weg te hakkuh. Maar dan wel als een mens wat graag de spanning van de wilde natuur opzoekt. Niet dat ik zo ben, maar metaforen zijn er om bedacht te worden. En soms zijn ze een beetje stom. Net als leggins die af blijven zakken, niet omdat ze te groot zijn ofzo, maar omdat ze het gewoon wel eens doen.
Ik heb ook het plan om voor mezelf een projectje op te starten. Ik ben al bezig met het verzamelen van zoveel mogelijk verschillende (foto)lijstjes (voor goedkoop natuurlijk, ik blijf wel een budgetbitch) en voor daarin dan samenhangende beelden te maken. Heel simpel met inkt en ecoline. Dat is leuk omdat de inhoud dan samenhangend is en de lijstjes zo verschillend van elkander. Dan is het dus omgedraait met 'normaal', dat je 3 bruine lijstjes hebt met verschillende fototjes. Nu heb je dus dezelfde soort plaatjes met verschillende lijstjes. alsof de lijstjes de fotos zijn.
Je ziet de gloeilampjes al de nachthemel vullen. Zoveel te doen, zo weinig tijd om het te verwerkelijken. Gelukkig genoeg ambitie.
En hopelijk ook slaap, die ik nu maar eens op ga zoeken.
3:28, zondag.
vrijdag 6 november 2009
From dusk till dawn
Oke, het is nu 6 november,
De herfst is in volle gang bezig en de winter begint ook al door te komen. Blaadjes vallen van de bomen, mensen kopen mutsen en sjaals bij de h&m (ik heb overigens een muts bij de wibra gekocht en schaam me er niet voor) en iedereen begint te klagen over de kou. Dat ze al rillingen krijgen bij het zien van lingeriereclame, waarop ik antwoorde: 'ik denk liever aan de hete winternachten' om het maar even op te leuken. Want kou en de winter zijn gewoon belangrijker dan de meeste mensen zich ook daadwerkelijk beseffen. Het is een periode om alles van je af te schudden, af te koelen, om daarna weer op te warmen en met iets nieuws te beginnen. anders heb je uiteindelijk een grote hoop met frustraties en nare gevoelens die je binnen blijft houden vanwege lack of space to put it. Daarom zijn er winterdipjes, dan heeft iedereen een goede en dezelfde reden om chagreinig te zijn en zich lekker zielig te voelen. In feite heeft de door-lingerie-reclame-kou-hebbende-persoon een goede reden om er over te klagen. zich te bevrijden van het negatieve.
Ik heb het wel een beetje koud nu.
Ik ben lekker ook in volle gang met mijn opleiding. Illustratie ja. Wat dat zijn? doen wat er te doen valt. Zoek het zelf maar op luie donders. Jwt. Het is ontzettend veel werk, maar ik moet zeggen, de sfeer en de mensen maken ontzettend veel goed, soms zelfs wel beter en meer dan het vele werk wat er te doen valt. we hebben dus ook unaniem besloten dat wij een hele hechte klas zijn met zn bijna allen. Er is altijd wel een factor die zich wilt afwijken doch aandringen. meestal zijn dat juist de toffe types, maar in dit geval is het een geval van lepels en gedrochten, irriterend op elk vlak waar bijna niets aan te doen is. de allerliefsten worden er kriebelig van, maar dan op de negatieve manier.
Wat te doen?
Negeren? Nee, het blijft je lastigvallen. Meegaan met beleefdheid? Nee, want dat word je verorberd als zo'n roomsoes met chocolade,. hoe heten die dingen ook al weer? Uit brabant komen ze. Ik probeer me gewoon in te houden, maar tot op een gegeven moment de opmerking kwam dat Het graag in bed zou duiken met donkere jongens in het bezit van grote piemels, ging het te ver. Tijd voor een interventie en gelukkig komt dat er ook spoedig aan.
Kan ik weer fijn slapen en dromen. Slaap die ik hard nodig heb, zelfs nu ik niet eens meer zo knal als eerst. Ik ga maar een keer per maand erop uit, en af en toe een kroeg tussendoor. Ik mis de malle nachtwereld, maar ik zal het terug vinden. En het zal lekker smaken ook.
Want zelfs gestoorde mensen als ik moeten gewoon zo af en toe een refill hebben op het leven. We hebben gezonde drugs nodig (tevens ook de giftigste). De ene die mijn aandrijving is voor de gouden vloeistof in mijn aderen en het allesomvattende licht dat zich overal tussenwringt en binnendringt. Het allerklefste begrip, liefde. Maar dan niet een alledaagse aardige vlinder, gewoon echt een likje van de heroïne der warmte en geluk die gepaard gaat met de symptomen; spanning, misselijkheid, soggen (ja, soggen), lichthoofdigheid, inspiratie en een welgemeende pakkerd op de wang. Iedereen moet gewoon minstens één keer klef praten en bloggen. Dan hoef je dat niet stoer aan je vriendjes en vriendinnetjes te vertellen. Tegen jezelf aan lullen is toch een heerlijke en onschuldige vorm van arrogantie en narcisme die men over het algemeen juist wardeerd i.p.v. tegenspreekt.
Fijne dagen van dekens en koude nachten met natte mist, het soort dat je haar vervormt zonder dat het persé echt nat wordt. Vervelend, maar toch merkwaardig stiekem.
Is het leven niet ontzettend nuttig.
De herfst is in volle gang bezig en de winter begint ook al door te komen. Blaadjes vallen van de bomen, mensen kopen mutsen en sjaals bij de h&m (ik heb overigens een muts bij de wibra gekocht en schaam me er niet voor) en iedereen begint te klagen over de kou. Dat ze al rillingen krijgen bij het zien van lingeriereclame, waarop ik antwoorde: 'ik denk liever aan de hete winternachten' om het maar even op te leuken. Want kou en de winter zijn gewoon belangrijker dan de meeste mensen zich ook daadwerkelijk beseffen. Het is een periode om alles van je af te schudden, af te koelen, om daarna weer op te warmen en met iets nieuws te beginnen. anders heb je uiteindelijk een grote hoop met frustraties en nare gevoelens die je binnen blijft houden vanwege lack of space to put it. Daarom zijn er winterdipjes, dan heeft iedereen een goede en dezelfde reden om chagreinig te zijn en zich lekker zielig te voelen. In feite heeft de door-lingerie-reclame-kou-hebbende-persoon een goede reden om er over te klagen. zich te bevrijden van het negatieve.
Ik heb het wel een beetje koud nu.
Ik ben lekker ook in volle gang met mijn opleiding. Illustratie ja. Wat dat zijn? doen wat er te doen valt. Zoek het zelf maar op luie donders. Jwt. Het is ontzettend veel werk, maar ik moet zeggen, de sfeer en de mensen maken ontzettend veel goed, soms zelfs wel beter en meer dan het vele werk wat er te doen valt. we hebben dus ook unaniem besloten dat wij een hele hechte klas zijn met zn bijna allen. Er is altijd wel een factor die zich wilt afwijken doch aandringen. meestal zijn dat juist de toffe types, maar in dit geval is het een geval van lepels en gedrochten, irriterend op elk vlak waar bijna niets aan te doen is. de allerliefsten worden er kriebelig van, maar dan op de negatieve manier.
Wat te doen?
Negeren? Nee, het blijft je lastigvallen. Meegaan met beleefdheid? Nee, want dat word je verorberd als zo'n roomsoes met chocolade,. hoe heten die dingen ook al weer? Uit brabant komen ze. Ik probeer me gewoon in te houden, maar tot op een gegeven moment de opmerking kwam dat Het graag in bed zou duiken met donkere jongens in het bezit van grote piemels, ging het te ver. Tijd voor een interventie en gelukkig komt dat er ook spoedig aan.
Kan ik weer fijn slapen en dromen. Slaap die ik hard nodig heb, zelfs nu ik niet eens meer zo knal als eerst. Ik ga maar een keer per maand erop uit, en af en toe een kroeg tussendoor. Ik mis de malle nachtwereld, maar ik zal het terug vinden. En het zal lekker smaken ook.
Want zelfs gestoorde mensen als ik moeten gewoon zo af en toe een refill hebben op het leven. We hebben gezonde drugs nodig (tevens ook de giftigste). De ene die mijn aandrijving is voor de gouden vloeistof in mijn aderen en het allesomvattende licht dat zich overal tussenwringt en binnendringt. Het allerklefste begrip, liefde. Maar dan niet een alledaagse aardige vlinder, gewoon echt een likje van de heroïne der warmte en geluk die gepaard gaat met de symptomen; spanning, misselijkheid, soggen (ja, soggen), lichthoofdigheid, inspiratie en een welgemeende pakkerd op de wang. Iedereen moet gewoon minstens één keer klef praten en bloggen. Dan hoef je dat niet stoer aan je vriendjes en vriendinnetjes te vertellen. Tegen jezelf aan lullen is toch een heerlijke en onschuldige vorm van arrogantie en narcisme die men over het algemeen juist wardeerd i.p.v. tegenspreekt.
Fijne dagen van dekens en koude nachten met natte mist, het soort dat je haar vervormt zonder dat het persé echt nat wordt. Vervelend, maar toch merkwaardig stiekem.
Is het leven niet ontzettend nuttig.
dinsdag 21 juli 2009
Isn't that your brand
hey meine freunden,
je hebt dagen van gras en dagen van stro, ik denk dat ik zojuist een week van stro heb achtergelaten voor wat jong groeiend gras. alles lijkt weer een beetje op zijn plek te vallen, na veel chaotiek en ontploffingen, waan ik me weer in een deken van een zacht bed ergens in het gras. en dat is fijn.
het komt denkik vooral door mijn besluit me weer terug te keren naar vertrouwde gronden met spontane vervreemding in plaats van van de klif springen en hopen niet op rotsen te botsen. nooit jezelf dwingen en pushen tot nieuwigheid, je kan het jezelf alleen zo maken dat het er de goede tijd voor is om erin te vloeien om jezelf fijne verrassingen en gloeilampen te bieden.
ook puilt de creatieve geest uit van explosies in het creeerende vlak. het komt eruit als hard werk, terwijl het eigenlijk totale tot rust koming is. een soort therapie om het maar zo te stellen. sorry, maar het moet gewoon. ik ga daar zo denk ik ook maar mee aan de slag, na een dag vrouwigheid met boeiende mensen uit the hills en the city naast een wijntje en the friend forever, heb ik wel zin om, nee wacht, heb ik de dringende behoefte om 20 blaadjes te pakken en mooie manieren vinden tot de aankleding van het menselijk lichaam.
en propjes, eisen staan hogerop, de koekjes zitten in de trommel, rarigheid is vreemd en het wordt tijd voor serieus vast klampen met een casual instelling. dus kruip uit jullie grotten en dan zal ik jullie vinden, als jullie genoeg inkleuring bevatten in ieder geval, want niet elke kleurplaat kan er mee door, sommigen kleuren teveel buiten de lijntjes en sommigen kleuren alles te netjes neutraal en egaal in. geef mij een schilderij met vurige kleuren die de zachte veilige blauwtinten omarmen.
dat is wat ik wil en daarmee basta.
doei.
je hebt dagen van gras en dagen van stro, ik denk dat ik zojuist een week van stro heb achtergelaten voor wat jong groeiend gras. alles lijkt weer een beetje op zijn plek te vallen, na veel chaotiek en ontploffingen, waan ik me weer in een deken van een zacht bed ergens in het gras. en dat is fijn.
het komt denkik vooral door mijn besluit me weer terug te keren naar vertrouwde gronden met spontane vervreemding in plaats van van de klif springen en hopen niet op rotsen te botsen. nooit jezelf dwingen en pushen tot nieuwigheid, je kan het jezelf alleen zo maken dat het er de goede tijd voor is om erin te vloeien om jezelf fijne verrassingen en gloeilampen te bieden.
ook puilt de creatieve geest uit van explosies in het creeerende vlak. het komt eruit als hard werk, terwijl het eigenlijk totale tot rust koming is. een soort therapie om het maar zo te stellen. sorry, maar het moet gewoon. ik ga daar zo denk ik ook maar mee aan de slag, na een dag vrouwigheid met boeiende mensen uit the hills en the city naast een wijntje en the friend forever, heb ik wel zin om, nee wacht, heb ik de dringende behoefte om 20 blaadjes te pakken en mooie manieren vinden tot de aankleding van het menselijk lichaam.
en propjes, eisen staan hogerop, de koekjes zitten in de trommel, rarigheid is vreemd en het wordt tijd voor serieus vast klampen met een casual instelling. dus kruip uit jullie grotten en dan zal ik jullie vinden, als jullie genoeg inkleuring bevatten in ieder geval, want niet elke kleurplaat kan er mee door, sommigen kleuren teveel buiten de lijntjes en sommigen kleuren alles te netjes neutraal en egaal in. geef mij een schilderij met vurige kleuren die de zachte veilige blauwtinten omarmen.
dat is wat ik wil en daarmee basta.
doei.
woensdag 1 juli 2009
woensdag 1 juli
jaja, ik heb dus mijn oude blogberichten verwijderd. het leek me goed om weer met een nieuwe start te beginnen aangezien mijn leven dat ook soort van doet.
Laat het studenten leven beginnen!
Zoals deze mooie aankondiging van de zomer! de zon schijnt alsof deze nog nooit geschijnt heeft, en kinderen schieten elkaar op het schoolplein neer met water kanonnen. Dan fiets ik door maarssen, voel t briesje langs mn gezicht dansen en zie mensen in zomerkledij.
dit zijn van die momenten dat je gewoon zin hebt om te gaan zwemmen.
En precies op dit moment lijkt iedereen terug te komen.
volgensmij zijn alle 6 mensen die naar het buitenland gevlucht zijn weer terug gekeerd. twee heb ik al gezien. D. heeft ineens muscles en lost the baby face, en T. heeft ontzettend veel haar en een hoop relaxedheid erbij gekregen. Ik vraag me af hoe de rest veranderd is.
ikzelf heb ook wat dingetjes bereikt. zoals dat ik helemaal zelf een Ikea kast in elkaar heb gezet, met timmeren en schroeven en alles, zonder de hulp van mn papa of iets dergelijks (wel moest mn broertje even helpen iets tillen, maar ik vind niet dat dat meetelt in het creeeren van de kast) en ook mijn eigen muur geschilderd en behangen (dat behangen wel met de hulp van mn pa). Binnekort ga ik nog een bureau in elkaar zetten en een (tweepersoons!)bed en misschien nog een kast. tijd om de rotzooi te organiseren en mijn plekje te maken in mijn nieuwe vaste woonplek.
deze nieuwe woonplek laat al meteen het verschil zien met loenen. aangezien bijna niemand in loenen woont, deed ik er doordeweeks niet bar veel. hier in maarssen lijk ik het de hele tijd druk te hebben. maar dat is fijn, nu heb ik tijd om allemaal vrienden weer vaker te zien en een band op te bouwen met nietzogoedemaarhetzoudennogbestgoedevriendenkunnenworden-vrienden. Lavendelbaden met bubbles zijn daar altijd een goed middel voor.
Dus ik vind het tijd dat de warme dagen en zwoele zomernachten het decor van de komende maanden wordt, voor de scenes van mooie momenten en fijn gezelschap.
Abonneren op:
Reacties (Atom)
