je hebt dagen van gras en dagen van stro, ik denk dat ik zojuist een week van stro heb achtergelaten voor wat jong groeiend gras. alles lijkt weer een beetje op zijn plek te vallen, na veel chaotiek en ontploffingen, waan ik me weer in een deken van een zacht bed ergens in het gras. en dat is fijn.
het komt denkik vooral door mijn besluit me weer terug te keren naar vertrouwde gronden met spontane vervreemding in plaats van van de klif springen en hopen niet op rotsen te botsen. nooit jezelf dwingen en pushen tot nieuwigheid, je kan het jezelf alleen zo maken dat het er de goede tijd voor is om erin te vloeien om jezelf fijne verrassingen en gloeilampen te bieden.
ook puilt de creatieve geest uit van explosies in het creeerende vlak. het komt eruit als hard werk, terwijl het eigenlijk totale tot rust koming is. een soort therapie om het maar zo te stellen. sorry, maar het moet gewoon. ik ga daar zo denk ik ook maar mee aan de slag, na een dag vrouwigheid met boeiende mensen uit the hills en the city naast een wijntje en the friend forever, heb ik wel zin om, nee wacht, heb ik de dringende behoefte om 20 blaadjes te pakken en mooie manieren vinden tot de aankleding van het menselijk lichaam.
en propjes, eisen staan hogerop, de koekjes zitten in de trommel, rarigheid is vreemd en het wordt tijd voor serieus vast klampen met een casual instelling. dus kruip uit jullie grotten en dan zal ik jullie vinden, als jullie genoeg inkleuring bevatten in ieder geval, want niet elke kleurplaat kan er mee door, sommigen kleuren teveel buiten de lijntjes en sommigen kleuren alles te netjes neutraal en egaal in. geef mij een schilderij met vurige kleuren die de zachte veilige blauwtinten omarmen.
dat is wat ik wil en daarmee basta.
doei.
