From dusk till dawn

Oke, het is nu 6 november,

De herfst is in volle gang bezig en de winter begint ook al door te komen. Blaadjes vallen van de bomen, mensen kopen mutsen en sjaals bij de h&m (ik heb overigens een muts bij de wibra gekocht en schaam me er niet voor) en iedereen begint te klagen over de kou. Dat ze al rillingen krijgen bij het zien van lingeriereclame, waarop ik antwoorde: 'ik denk liever aan de hete winternachten' om het maar even op te leuken. Want kou en de winter zijn gewoon belangrijker dan de meeste mensen zich ook daadwerkelijk beseffen. Het is een periode om alles van je af te schudden, af te koelen, om daarna weer op te warmen en met iets nieuws te beginnen. anders heb je uiteindelijk een grote hoop met frustraties en nare gevoelens die je binnen blijft houden vanwege lack of space to put it. Daarom zijn er winterdipjes, dan heeft iedereen een goede en dezelfde reden om chagreinig te zijn en zich lekker zielig te voelen. In feite heeft de door-lingerie-reclame-kou-hebbende-persoon een goede reden om er over te klagen. zich te bevrijden van het negatieve.

Ik heb het wel een beetje koud nu.

Ik ben lekker ook in volle gang met mijn opleiding. Illustratie ja. Wat dat zijn? doen wat er te doen valt. Zoek het zelf maar op luie donders. Jwt. Het is ontzettend veel werk, maar ik moet zeggen, de sfeer en de mensen maken ontzettend veel goed, soms zelfs wel beter en meer dan het vele werk wat er te doen valt. we hebben dus ook unaniem besloten dat wij een hele hechte klas zijn met zn bijna allen. Er is altijd wel een factor die zich wilt afwijken doch aandringen. meestal zijn dat juist de toffe types, maar in dit geval is het een geval van lepels en gedrochten, irriterend op elk vlak waar bijna niets aan te doen is. de allerliefsten worden er kriebelig van, maar dan op de negatieve manier.

Wat te doen?

Negeren? Nee, het blijft je lastigvallen. Meegaan met beleefdheid? Nee, want dat word je verorberd als zo'n roomsoes met chocolade,. hoe heten die dingen ook al weer? Uit brabant komen ze. Ik probeer me gewoon in te houden, maar tot op een gegeven moment de opmerking kwam dat Het graag in bed zou duiken met donkere jongens in het bezit van grote piemels, ging het te ver. Tijd voor een interventie en gelukkig komt dat er ook spoedig aan.

Kan ik weer fijn slapen en dromen. Slaap die ik hard nodig heb, zelfs nu ik niet eens meer zo knal als eerst. Ik ga maar een keer per maand erop uit, en af en toe een kroeg tussendoor. Ik mis de malle nachtwereld, maar ik zal het terug vinden. En het zal lekker smaken ook.

Want zelfs gestoorde mensen als ik moeten gewoon zo af en toe een refill hebben op het leven. We hebben gezonde drugs nodig (tevens ook de giftigste). De ene die mijn aandrijving is voor de gouden vloeistof in mijn aderen en het allesomvattende licht dat zich overal tussenwringt en binnendringt. Het allerklefste begrip, liefde. Maar dan niet een alledaagse aardige vlinder, gewoon echt een likje van de heroïne der warmte en geluk die gepaard gaat met de symptomen; spanning, misselijkheid, soggen (ja, soggen), lichthoofdigheid, inspiratie en een welgemeende pakkerd op de wang. Iedereen moet gewoon minstens één keer klef praten en bloggen. Dan hoef je dat niet stoer aan je vriendjes en vriendinnetjes te vertellen. Tegen jezelf aan lullen is toch een heerlijke en onschuldige vorm van arrogantie en narcisme die men over het algemeen juist wardeerd i.p.v. tegenspreekt.

Fijne dagen van dekens en koude nachten met natte mist, het soort dat je haar vervormt zonder dat het persé echt nat wordt. Vervelend, maar toch merkwaardig stiekem.

Is het leven niet ontzettend nuttig.